We zijn net Uganda binnen gereden als een brede agent ons naar de kant gebaart. Een imposant figuur met een serieus gezicht, onderstreept door zijn hagelwitte uniform - hoe dat zo kan zijn in een land waar alles langs de weg onder een laag fijn rood stof zit is en blijft een raadsel.
"You were speeding!" "Ehhm, no sir, I don't think so." "Yes, you were speeding, give me your driver's license." Ik geef mijn rijbewijs, en met een frons in zijn voorhoofd bestudeert hij het roze Nederlandse pasje*. "Yes you were speeding. I will take your license now and you can pick it up again tomorrow in Kampala" - niet onze geplande bestemming.
In wat ik hoop een vloeiende beweging met naar mijn idee een gezicht vol zelfvertrouwen gris ik het rijbewijs uit zijn handen en zeg 'm dat we toch echt gewoon met het verkeer meereden, en dat we niet op weg zijn naar Kampala. Blijkbaar overdonderd door deze move is het ineens allemaal goed, en loopt de man weg, gebarend dat ook wij weer op pad kunnen.
In onze talloze ontmoetingen met officials - politieagenten, douanebeambten, bewakers van nationala parken - blijkt het WK voetbal van onschatbare waarde. Waar we vanaf het begin van het toernooi ook komen, direct is het voetbal en ons elftal het onderwerp van gesprek. Waar het dat niet is en het lastig lijkt te worden, beginnen we er zelf maar over, en zonder uitzondering breekt het ijs voor onze neus en gaat het gesprek de goede kant op.
Van succeswensen met een wedstrijd die avond of de dag erna tot een daverende schaterlach toen we Brazilië versloegen, iedereen kijkt en iedereen kent the Netherlands. De afgelopen dagen in Tanzania spanden de kroon. Sinds Egypte hadden we niet meer zoveel police checks gezien, maar ook zelden hebben we zo vaak gehoord dat het zondag zo ver is voor ons en dat de diender in kwestie voor de volle honderd procent voor the Dutch zal juichen.
Helaas kon al deze voetbalvreugde niet voorkomen dat we vandaag twee keer kort na elkaar bekeurd werden voor speeding - voor een grand total van achttien euro. Nou ja, we zijn aangekomen in Mbeya en gaan vanavond kijken waar de komende dagen het gesprek met politie en douane over gaat: onze zege of nederlaag tegen de Spanjaarden.
* Soms best handig dat onze papieren niet in het Engels zijn. Toen we in Kenya gevraagd werden naar verzekering die we op dat moment - door een totale miscommunicatie - niet hadden, gaf ik maar het kentekenbewijs. De agent bekeek de voorkant zo'n twintig seconden aandachtig, keek nog eens naar onze strakke gezichten, deed alsof het allemaal prima in orde was en liet ons doorrijden.