Ik ben weer thuis. Of nou ja, thuis. Eigenlijk is er geen echt thuis meer, daar heb ik wel voor gezorgd toen ik wegging. Niet dat ik nergens terecht kan - integendeel, zoveel plekken om de nacht door te brengen heb ik nog nooit gehad. Maar geen van allen voelt echt als thuis.
De laatste weken in New York waren geweldig. Van midden in discussies, ongemakkelijke gevoelens en onwennige ontmoetingen ben ik in twee weken totale vakantie gestapt. In de auto, dwars door het noordoosten van de VS, de staten die samen New England vormen.
Onderweg van alles tegengekomen, van (verlaten) stranden, stille stadjes met pittoreske haventjes, het hart van de wetenschap in Boston - MIT tot kilometers verlaten weg door de bergen en de bossen, bevroren watervallen en rivieren en prachtige covered bridges. Ik was alles even helemaal vergeten - behalve m'n paspoort.
De laatste dagen in New York waren best wel ff lastig; ineens was daar toch het besef dat ik hier weg zou gaan. Maar ze waren ook erg leuk, met als hoogtepunt het beklimmen van het Empire State Building. Niet alleen m'n hoogtevrees overwonnen door naar de 86e verdieping af te reizen, ik heb er ook nog eens enorm van genoten. Nog even uitgekeken over die enorme stad, me weer even heel klein gevoeld en stilletjes tot ziens gezegd.
Nu ik weer terug ben tolt de wereld een beetje om me heen. M'n hele jaar was volgepland, en nu is alles ineens weer helemaal leeg. Af en toe heb ik wel een helder moment, maar het volledige plaatje ontgaat me nogal. Geen idee wat ik moet gaan doen qua werk of waar te gaan wonen, en das best een beetje lastig. Maargoed, net als alles komt ook dat wel weer goed - "over twee weken lach je erom", schijnt.
Mijn avontuur is zo'n beetje ten einde. Uiteraard blijf ik hier gewoon schrijven over wat ik meemaak (Nederland is minstens zo interessant als de VS), maar voor iedereen die hier, in m'n mailbox of in het echt de afgelopen maanden van zich heeft laten horen: hartstikke bedankt, het maakt 't een stuk makkelijker om weer terug te zijn!