M'n bezoek aan de supermarkt is elke keer weer een waar avontuur. Of eigenlijk een ware kwelling. Want hoezeer ik me elke keer ook voorneem om snel weer terug te zijn, het is steevast een half uur of zelfs een uur later voor ik weer thuis ben - de supermarkt is vijf minuten lopen hier vandaan. En het ergste is, ik moet wel. Het bezorgvoer hier is ongelofelijk duur en van discutabele kwaliteit.
Neem de pizza bijvoorbeeld: die kost hier rond de $ 20 en is vrijwel alleen te bestellen met één topping; dus de pizza spinazie heeft een kwak spinazie op de gesmolten kaas en rode saus; de pizza olivio heeft wat versnipperde schijfjes olijf en op de pizza prosciutto is sporadisch een stukje ham te vinden. Niks geen rijkelijk gevulde Nederlands-Italiaanse pizza's met wel 4 of 5 lekkere dingen erop - en pizza is nog één van de betere opties ook. En omdat ik ook te gierig ben om elke dag voor $ 2 een emmer koffie te halen, iets dat werkelijk iedereen hier doet, moet ik wel naar de supermarkt.
Om te beginnen is de supermarkt groot. Je hebt wel her en der van die kleine hobby- supermarkten, maar ze maken op mij een bijna derde-werelds onhygiënische indruk - ongetwijfeld onterecht overigens, maar ik verruil er m'n alternatief toch liever niet voor. Bovendien richten ze zich vaak op één van de vele bevolkingsgroepen hier: Mexicaans, Vietnamees, Russisch, en noem ze allemaal maar op. Het alternatief is de Stop 'N' Shop hier vlakbij. Compleet met streng doch vermoeid kijkende bewakingsmeneer - weer zoiets dat me alleen bekend voorkomt van Zuid-Afrika en Sri Lanka, maar niet van onze veilige westerse maatschappij - is het een soort categorie-2 Albert Heijn; groot, maar nog net geen eetcafe in midden.
En elke keer als ik binnenkom begint het weer: wat moet ik toch in godsnaam eten vanavond? Het begint al zo lastig omdat alles net niet ligt waar je het thuis zou neerleggen; groenten zijn verdeeld in gewoon, Mexicaans, Spaans, kosher, plus nog een paar groepen, en liggen over even zoveel gangpaden verspreid. Net als het drinken: frisdrank, sap in pak, sap in fles, water, sportdrank, bier. Gang 2 t/m 15. Koekjes voor, snoepjes achter. Maar zelfs dat went na een aantal bezoeken en nu loop ik hooguit nog drie keer van links naar rechts de supermarkt door. Na wat heen en weer gezwalk, het bekijken van de aanbiedingen, potje in het mandje, potje terug, verwarde blik, moet ik toch echt beslissen wat ik ga eten.
Steevast begin ik vol optimisme met verse groenten - gezond, ook belangrijk. Maar mijn ene pan en mijn twee warmtepitten beperken mijn culinaire uitspattingen tot het kaliber eenpans, en dat betekent dus pasta, gehakt met groente op een stuk pitabrood of taco, of zelfbedacht prutje met een beetje van alles. En belangrijker nog, het betekent drie dagen hetzelfde eten omdat verse groenten, pastasaus, gehakt, en potjes alleen in het formaat modaal gezin bestaan. En met mijn relaas over de plastic zakjes in het achterhoofd durf ik het ook niet weg te gooien. Weg optimisme, alles weer terug waar het stond.
Dus eindigt de tocht elke dag in de diepvries-sectie. En die is op z'n zachtst gezegd, behalve koud, nogal ruim. Het grootste deel wordt ingenomen door het ijs, waarvan er meer soorten zijn dan het aantal verschillende groenten dat verkocht wordt. Verleidelijk, maar ik loop door naar de afdeling 'meals'. Weer die indeling in Mexicaans, Spaans, kosher en een paar andere groepen, maar nu wel netjes naast elkaar. Na een week ben ik erachter dat maaltijden voor één persoon waarschijnlijk bedacht zijn als voorgerecht of voor kleuters - je kan er nog geen ontbijtbord mee vullen. Na lang wikken en wegen wordt het maar weer een zak, waarin je een bevroren gerecht for two aantreft. Ook eenpans, maar ik kan tenminste wel elke dag kiezen voor iets anders en op de schaal van gezond doet het leuk mee.
Met m'n mandje vol is het dan tijd voor de kassa - weer zo'n dilemma. Ik begin met te zoeken naar een kassa waar niet iemand naast de kassière staat om je spullen in een tigtal tasjes te doen. Dat geeft me namelijk de kans m'n spullen weg te grissen voor iemand het begint te omwikkelen in twee of drie lagen plastic, iets dat helaas niet altijd lukt. Maar een rij is er meestal wel, en met lede ogen zie ik altijd maar aan hoe tasje na tasje wordt gebruikt om op volstrekt zinloze manier dingen in te verpakken. (Voor de trouwe lezer, het is de laatste keer dat ik me er hier over opwind, maar mag het nog één keer?)
Een pak toiletpapier, met handvat, net als bij ons, gaat in twee tasjes. Een pond gehakt en een pot saus? Gehakt in een zakje, dat samen met de saus in twee zakjes. Laatst kocht ik alleen een zakje keelsnoepjes, en voor ik er erg in had (ik stond wat te hannessen met het nog wat vreemde geld) zat het al in een zakje. De blik die ik ontving toen ik het uit het zakje trok en al 'thank you' mompelend wegliep was er één van opperste verbazing.
Uiteindelijk alles uit het mandje op de band, stop'n'shop bonus kaart bliepen, credit-card erdoor en wegwezen. Vol opluchting sta ik eindelijk buiten, tot ik me realiseer - ik moet morgen weer.