Een reis als dit is nauwelijks voor te bereiden, behalve op papier. Route, visa, veiligheid, auto's, alle praktische dingen zijn al twee jaar in de maak en daarmee - zo goed als mogelijk - in orde.
Waar het veel moeilijker gaat, is de eigenlijke invulling: de verwachtingen, het gevoel onderweg, de avonden en de dagen. Kortom, de reis zelf. Gek genoeg is het als je onderweg bent vele malen eenvoudiger, misschien zelfs minder avontuurlijk, dan het vooraf lijkt. Hoe grandioos het continent ook is, hoe verschillend de landschappen, hoe mooi de mensen en hoe bijzonder de lappendeken van culturen, reizen terwijl je het doet is een dag-tot-dag routine.
Verbeelding wordt realiteit, stipjes en lijntjes op de kaart worden mensen, beelden en verhalen. Je raakt in een ritme, waarin woorden als Khartoum, Ethiopië, Serengeti, Sahara en Moyale een gezicht krijgen, in herinnering nauw verweven raken met de emoties van het moment, maar inboeten aan de fascinatie van het onbekende.
Soms is het alsof alle avontuur ergens de afgelopen 14.000 kilometer is weggesijpeld en is vervangen door de normaliteit van opstaan, rijden, zoeken naar eten, een camping vinden, koken, wat lezen of muziek luisteren en slapen. Waar je rijdt, zoekt, vindt, kookt en leest is nog steeds vol van betekenis en verandering, maar de basis blijft gelijk.
En toch. Toch zijn er, de vele keren dat we onderweg mensen ontmoeten en vertellen over de reis, verhalen. Toch staat de blog, en m'n eigen dagboek, vol met bijzondere momenten, met belevenissen, met verhalen die straks de hoogtepunten vormen die ik thuis vertel en die, lang nadat de auto verkocht is en de routine vergeten, de herinnering aan de reis gaan zijn.