Een bijzondere ontmoeting, gisteravond in café Maxim. Een man, middelbare leeftijd gepasseerd, komt alleen binnen. Aan de manier waarop hij oogcontact probeert te maken, de barvrouw net iets langer dan het wisselgeld probeert aan de praat te houden en een stoel vlak naast iemand anders uitkiest, is te zien dat hij om een praatje verlegen zit. Hier en daar lukt het, een paar woorden, een grap, maar meer is het niet.
Ergens tussen mijn tweede en derde biertje komt hij aan de bar staan en als ons gesprek even stil valt, breekt hij in. Met iets onbenulligs, maar de blik tussen mij en m'n gesprekspartner verraadt dat we beiden hetzelfde denken: 'die wil even met iemand praten'. Zonder iets te zeggen besluiten we dus om ons goede gesprek te verruilen voor iets dat ongetwijfeld minder diepzinnig is.
Binnen vijf minuten echter weten we dat de man drie maanden geleden plotseling zijn vrouw verloor. Kanker, in vijf weken was het over. Over relativeren, motorrijden, genieten van kleine dingen en rode wijn gaat het gesprek. Over pakken, neerzitten en doorgaan. Nergens over, en toch over van alles.
We praten nog zeker drie, vier biertjes door. 'Nieuwe vrienden gemaakt?' vraagt de barvrouw aan het eind van de avond met een veelbetekenende glimlach. Ik glimlach veelbetekenend terug - 'nutcase' - en zeg dat het wel gezellig was, ja. Maar eigenlijk was het heel interessant, zomaar een ontmoeting met iemand die zichtbaar opleeft van een eenvoudig gesprek over niks en van alles.
Ik loop naar buiten de kou in, blij met een leuke avond.