En dan ineens, is de eindstreep in zicht. Bijna een jaar nadat een lockdown de opening van Hotel Wonderland doorkruiste. Een half jaar sinds we, na het spelen van tientallen waanzinnige voorstellingen, moesten besluiten te stoppen. En wel drie jaar nadat dit ongelofelijke avontuur begon op de achterkant van een bierviltje.
Voor mij het moment om terug, én vooruit te kijken. En wat gedachten te delen op deze plek, waar mijn zakelijke netwerk meeleefde met mijn reis.
Het schrijven van dit bericht is onwijs spannend. Want wanneer besluit je je bakens te verzetten? Wat is het juiste moment om weer nieuw werk te gaan zoeken? Hoe reageert iedereen die betrokken is?
Het moet nu zijn, besloot ik deze week. Voor Hotel Wonderland valt het doek hoe dan ook: het huidige klimaat in theaterland, de angst voor nieuwe Corona-maatregelen in het najaar en een dreigende recessie maken een vervolg onmogelijk. De afgelopen maanden werkten we ons bovendien uit de naad voor een crediteurenakkoord. Als we faillissement kunnen voorkomen, kan de overheidssteun voor cultuur alsnog bij onze schuldeisers terechtkomen; alsnog doorstarten kan in dat akkoord niet.
Het waren energievretende maanden, waarin we moesten afbreken wat we zorgvuldig hadden opgebouwd. Met naast steun en begrip ook veel frustratie en verdriet, begrijpelijkerwijs. Nu het bijna is gelukt ontstaat er ook langzaam energie voor iets nieuws, voor weer bouwen in plaats van afbreken.
Dit bericht schrijven kan ook, nu. Hoe moeilijk ook, ik verwijt mezelf niets. Alle twijfel die ik daarover voelde de afgelopen periode legde ik voor aan mensen met veel meer ervaring dan ikzelf. Hadden we het anders kunnen doen? Hebben we fouten gemaakt? Dit zijn alle details, zie je iets dat niet goed is gegaan? Het antwoord kwam steeds hierop neer: jullie hebben vooral heel veel domme pech gehad. Met de timing van de lockdown, met het moment van heropening, met de groeiende onzekerheid in de wereld. Misschien hadden we nooit moeten starten, vorig jaar zomer; maar op dat moment zei iedereen met volle overtuiging ja; we hadden het ergste van Corona immers gehad.
Hoe kijk ik terug?
Eerst en vooral met trots. Trots omdat het wél is gelukt een show neer te zetten die de paar duizend mensen die ‘m hebben gezien echt wat heeft gedaan. Onze opzet om mensen te raken, te verwonderen en een avond lang helemaal onder te dompelen in hoe mooi en verbonden de wereld wel niet is, die is gewoon echt gelukt. Met een team om apetrots op te zijn.
Maar natuurlijk ook verdrietig, om al het werk, de liefde en de energie die er door tientallen mensen in is gestopt en die nu, na nauwelijks een kans te hebben gehad, zomaar verdwijnt. Om hoe een droom waar ik jarenlang aan werkte en met alles dat ik had voor ben gegaan, zo ruw uit elkaar is gespat.
En als laatste, dankbaar. Want wat hebben we een mooie mensen ontmoet op deze reis. Elkaar als founders, met uren en uren wezenlijke gesprekken over wie we zijn en wat we willen creëren. Maar ook de makers, collega’s, investeerders, partners en stray people die zomaar aan kwamen waaien en die vol overgave mee geloofden in onze droom. Wat is het een rijk gevoel om dat mee te mogen maken.
Zelfs voor de laatste maanden, die enorm heftig waren, ben ik dankbaar. Voor wat ik heb geleerd, met als belangrijkste les misschien wel de waarde van moed en kwetsbaarheid. Tientallen keren heb ik me zó klein gevoeld. Als er een mail met een vervelende boodschap uit moest. Als ik met trillende vingers een nummer draaide van iemand met wie ik wist dat het een moeilijk gesprek ging worden.
We besloten daarin echt kwetsbaar te zijn. Eerlijk en open communiceren, steeds opnieuw en naar iedereen. Geen verborgen agenda’s, trucjes of weglopen. Het vergde al onze moed en kwam soms letterlijk uit de tenen, maar we gingen het steeds aan. Keer op keer bleek hoe waardevol dit voor het proces was. Het maakt dat ik nu durf te zeggen: dit is (tot nu toe) zo goed gegaan als je had mogen hopen in deze omstandigheden.
En nu?
Het is tijd om langzaam weer naar voren te kijken. Met een goed gevulde rugzak ervaring is het tijd voor een nieuwe fase. Voorlopig even geen groot, zelf geïnitieerd avontuur voor mij, maar freelancen en meebouwen aan de dromen en plannen van anderen. Waar ik hoop dat wat ik heb geleerd - een groots plan maken, iets echt nieuws doen, waarde en geld verbinden, een bedrijf neerzetten, een team bouwen, je aanpassen aan veranderende omstandigheden, blijven staan in zwaar weer - elders van waarde kan zijn.
Ik ben er weer en klaar om nieuwe, mooie dingen te doen. En razend benieuwd naar waar ik over een jaar sta en wat dat jaar me zal brengen.