Perfecter dan dit wordt het niet. Liggend in een rustig stukje gras, starend over de IJssel waarop bootjes en jachten aan ons voorbij trekken, met jou in mijn armen. Boven ons een strakblauwe lucht op deze late en onverwachte nazomerdag. De hele wereld lijkt mee te werken aan dit moment waarin alles klopt. Eén blik op jouw stralende gezicht was genoeg om te weten dat je hetzelfde dacht als ik: laten we elk verloren uurtje samen stelen. Het bracht ons hier.
Ik glimlach als ik je tussen neus en lippen 'liefde van m'n leven' hoor zeggen. Even later bevestig je niet voor het eerst dat we wel zien waar het uitkomt, geen verwachtingen. Nog wat later ben ik al voor je vader hout aan het hakken, tot we het even daarna weer gewoon nu leuk hebben. Je bent blijkbaar net zo in de war als ik, maar het maakt me niet uit. Ik lig lekker, jij dicht tegen mij aan, en in mijn buik fladderen kriebels en vlinders door elkaar.
"Rustig aan", zeggen we steeds. Maar het is allesbehalve dat. Ik tuimel halsoverkop je leven in, en jij het mijne. Alle verstandige adviezen verdwijnen in de wind als ik dicht tegen je aan zit en de vorm van je gezicht verken. Ik vergeet waarom dit niet slim zou zijn als ik in de spiegel zie hoe je je tanden poetst en met fonkelende ogen naar me kijkt. Alle andere gedachten verstommen wanneer ik even later met m'n lichaam dicht tegen het jouwe aan lig. Dit voelt te goed om niet verstandig te zijn.
De afgelopen 24 uur waren gezellig, leuk, fijn, onverwacht, spannend, lief, gek, avontuurlijk, opwindend en mooi. Even vergaten we de wereld en was er alleen jij en ik. Nog een uurtje en deze dag is een herinnering, weet ik. Ik adem de geur van je haar in, probeer de warme afdruk van jou tegen mij vast te houden, en maak een mentale foto van twee mensen die hier volmaakt gelukkig liggen. Op een onverwachte nazomerdag.