Twee uur 's nachts, en ik lig te bibberen in mijn bed. Flink koorts, en voor ik het weet maakt mijn avondmaaltijd de omgekeerde weg naar buiten. 's Ochtends is het niet veel beter, dus besluiten we het zekere voor het onzekere te nemen. Na ruim een half uur te wachten op normaal vervoer (5 Afrikaanse minuten) kunnen we eindelijk naar het ziekenhuis.
De weg ernaar toe is zand, hobbelig en steil. We kijken elkaar een beetje bangig aan; gaat dit goedkomen? Inmiddels is de koorts ook flink gestegen en heb ik nog twee keer overgegeven. Eenmaal in het ziekenhuis, een soort kliniek in wat the middle of nowhere lijkt, krijgen we al vrij snel een dokter te zien. Zijn bericht is niet erg hoopvol; ik heb malaria en moet voor minimaal 48 uur worden opgenomen. Het huilen staat me inmiddels nader dan het lachen; de Lonely Planet naslaan op malaria helpt ook niet bepaald.
Gelukkig krijgen we een private room. Als we door de gang sjokken en ik af en toe naar links een zaal in kijken, ben ik daar nog veel blijer om. Hier liggen mensen echt ziek te zijn. Gelukkig is de verpleging erg aardig, en binnen een uur lig ik aan het infuus in bed. Gedurende de dag (en de nachten erna) hoor ik constant kinderen huilen, volwassenen schreeuwen van de pijn, en zusters door de gangen sjokken. Wat een ellendige plek is dit.
De zuster vertelt doodleuk dat ze dit weekend zo'n 20 kinderen met malaria binnen krijgen, van wie een flink aantal het niet haalt. Maar, "you're going to be allright!". Ja ja. Die avond krijgt Lotte precies dezelfde verschijnselen; bibberen, koorts, overgeven. Omdat we al in het ziekenhuis zijn kan ze nog sneller behandeld worden, en ligt er snel een matras bij mij op de kamer naast m'n bed.
Gisteren de hele dag lijkt een beetje een droom. Het medicijn tegen malaria heeft erg veel bijwerkingen, waarvan de misselijkheid het vervelendst is. Maar we houden moed, en vanochtend rond 8 uur kregen we het goede nieuws dat we naar 'huis' mogen; "you're discharged". Nog drie dagen medicijnen en we zouden er weer bovenop moeten zijn. En dan, kunnen we lekker verder reizen...