Wat begon als een plan om naar Libanon te gaan (met als aanleiding een recept voor Libanese kip van Jamie Oliver) werd exact twee dagen na het bedenken van het plan onmogelijk gemaakt doordat het vliegveld werd plat gebombardeerd. Een beetje rondzoeken in de regio resulteert al vrij gauw in de conclusie dat bijna elk land daar a) het afgelopen jaar van puin naar gruis is geschoten, b) zoveel vijanden heeft dat een stempel in je paspoort je de toegang tot de halve wereld ontzegt of c) zo anti-Westers is dat je wel gek zou zijn je gezicht er te laten zien. En dus werd het Jordanië, dat ondanks alle ellende eromheen relatief rustig en erg veilig schijnt te zijn. En vooral, ontzettend mooi.
Dit is het verslag van mijn reis naar dit land - vreemd, fascinerend en met een ontzettend aardig volk. Hoe begint zo'n reis dan... in ons geval op Heathrow, waar zelfs de urine in je blaas als verdachte vloeistof wordt aangemerkt. Tenzij het minder dan 100ml is natuurlijk, en in een doorzichtige zak zit. Na van alles te hebben afgestaan, een groot deel van de kleding apart door allerlei apparaten te hebben laten reizen, kon de reis worden voortgezet.
Volgende verrassing. 'Ladies and gentlemen, welcome on this flight to Amman via Beiroet.' Euh, wat zei ie nou? En inderdaad, we vlogen via Libanon. Aangezien dat het originele plan was, helemaal niet verkeerd. Maar er schiet toch even door je hoofd dat je moet gaan landen op een baan vol gaten, kuilen en onontplofte bommen. Wat best wel meeviel.
Na enige vertraging waren we dan in Amman, in de godsvroegte. Auto gehuurd en richting stad - ik rijden, Dirk navigeren. De Lonely Planet Reisbijbel had ons wat hotels aangeraden, dus vol goede moed op zoek. De King Al Hussein Road. Eitje, we wisten tenslotte waar we waren op de kaart, en die was best gedetailleerd. Tot we erachter kwamen dat ze ook hier Arabisch praten - en vooral, schrijven. Het aantal straten dat we zagen en dat overeenkwam met een straat op de kaart was op één vinger te tellen.
Vragen dus, en daar kwam gelijk de fantastische mentaliteit van het Jordaanse volk naar boven, die de rest van de vakantie met ons mee zou reizen. Wie je op straat ook aanspreekt, allemaal zijn ze net zo behulpzaam en vriendelijk als het maar zijn kan. En spreken ze geen Engels, dan zoeken ze net zo lang tot ze iemand vinden die dat wel doet. Verboden straat ingereden, politie aan de auto dat het niet mag? Geen probleem meneer, we brengen u wel even naar het vliegveld. Letterlijk. Ik weet niet of alle Midden Oosten-landen zo zijn, maar als dat zo is kunnen we nog een hoop van die culturen leren (riep ik terwijl ik dacht aan de zoveelste Duitser die in Nederland straal de verkeerde kant op wordt gestuurd).
Hoogtepunten waren ongetwijfeld de Dode Zee, Petra en Wadi Rum. Dat drijven in het zoute water is nog leuker dan je verwacht, helemaal als je erachter komt dat je zelfs niet de schoolslag kan zwemmen - je krijgt je benen namelijk helemaal niet onder water. Minder leuk wordt het als je uit het water stapt en het zout in wondjes dringt waarvan je het bestaan je niet eens vermoedde, maar toch.
Woensdag en donderdag zijn we de woestijn ingetrokken, naar het beschermde gebied Wadi Rum. Met een open 4WD lekker door het zand crossen, heerlijk. Jordanië is al geen toeristisch land, maar in de woestijn voel je je helemaal alleen op de wereld. Helemaal niks en niemand zover je kan kijken - alleen maar zand, rotsen en af en toe een soort van plant (van het type zoals ze er hier ook uitzien na 2 weken 'verzorging' door mij).
's Nachts onder de sterren geslapen in een Bedouinen kamp, het traditionele nomadenvolk in de regio. Tentje van geitenhaar, rond het kampvuur aan de waterpijp lurken, en lekker vroeg de slaapzak in (goed dicht geritst, je weet nooit wat er binnen komt wandelen). Veel relaxter dan hier kun je niet worden.
De terugweg was eigenlijk vergelijkbaar met de heenweg. Wel een stop-over in Beiroet tijdens daglicht dit keer, waar de kranen en de sporadische kapotgeschoten flat goed te zien waren. Op Heathrow begon het hele circus weer opnieuw, maar nu met taferelen van mensen die hun fantastisch- goedkope-tax-free-gekochte-kwaliteits-whisky-en-parfum gewoon bij de meneer op het tafeltje neer mochten zetten. Buiten Europa gekocht, opzouten. Of even snel leegdrinken, mag ook.