De bus komt langzaam tot stilstand. Bij de halte staat een jongeman, net 25 misschien. Netjes gekleed, spijkerbroek met daaronder zwartleren schoenen, een bloes en losjes een jas eroverheen. Kort haar, netjes geschoren en een vaag een lucht van after-shave om zich heen. Onder zijn arm draagt hij een boek.
Hij stapt in, koopt een kaartje en kijkt de bus rond. Halfvol, plek zat. Hij kiest een stoel naast een moeder en haar kind. Even oogcontact, een vriendelijk knikje. De bus trekt op, op weg naar de volgende halte. Naast hem discussiëren moeder en dochter over die middag. Het meisje wil bij haar vriendinnetje gaan spelen. Haar moeder krijgt bezoek en wil dat ze thuisblijft. Het gaat zo even door, tot ze overeenstemmen dat het vriendinnetje wel langs mag komen. Het meisje staart tevreden naar buiten.
De volgende halte, druk. Veel mensen stappen in, alle plaatsen vullen zich. Een bejaard echtpaar, een student die een boek leest, een gezin met drie kinderen. Veel passagiers moeten staan, en een jongeman biedt zijn plaats aan een oude mevrouw aan. Met een glimlach op haar gezicht gaat ze zitten. Op de achterste bank luisteren twee tieners samen naar een discman, ondertussen de laatste roddels besprekend. Voorin de bus neuriet de chauffeur zachtjes mee met de radio.
De jongeman mompelt zachtjes in zichzelf, terwijl hij met z'n vingers draait. Hij kijkt nog eenmaal om zich heen. Langzaam gaat zijn rechterhand naar zijn jaszak. Na wat gefriemel vindt zijn hand de schakelaar. Hij sluit zijn ogen en drukt.
Vandaag gaat hij naar de hemel. En wordt de wereld even de hel.