Als altijd begint het met de bandjes van mijn backpack, boven m'n hoofd. Het begin van elke reis, en het einde. Als ik in de trein mijn backpack op het bagagerek leg, steken alle losse bandjes over de rand. Zo'n herkenbaar beeld, dat ik direct weet dat ik weer onderweg ben. Dat heerlijke gevoel van weggaan of thuiskomen - het verschilt niet eens zoveel.
Zo'n negentien uur later, als het landingsgestel het asfalt raakt en even later de deur opengaat, ben ik weer helemaal terug in Zuid-Afrika. De geur, de warmte, de verschillende talen om me heen, precies als altijd. Ik ben in één klap de gekke Duitsers vergeten die achter ons zaten op weg naar Jo'burg en die zo'n halve minuut voor we daadwerkelijk zouden landen doodleuk opstonden om even te gaan plassen. Het gebrek aan kennis van het Engels verhinderde het overkomen van het geschreeuwde 'Sit down! Sit down!', maar de toon was dusdanig dringend dat ze binnen enkele seconden weer zaten. En we landden.
Even later onderweg in de auto is het weer even spannend. Niet het linksrijden en het willekeurig gebruikt worden van elk stukje beschikbaar asfalt, hoewel dat wel enige concentratie vereist, maar de aankomst bij Agape, 'ons' tehuis. Niet zoals eerst 'zouden ze me nog kennen?' - dat is inmiddels gelukkig zo - maar meer of het wel weer zo leuk is. Of het wel weer is wat ik me er elke keer van verwacht.
De eerste tien minuten zijn even wennen - zij aan mij en ik aan hun. Maar kort daarna is het alweer als vanouds; hier huilt er één, daar moet ik mee om iemands foto's te bekijken en ginds moet ik zorgen dat het eten in een mond terechtkomt in plaats van op de grond. Alles begeleid door een kakofonie aan geschreeuw, gejank en gezang. Heerlijk, vijfendertig blagen.
Er zijn weer wat nieuwe gezichten bij, kleintjes vooral. Zij zijn helemaal verlegen, maar zodra ze zien dat één van de iets oudere kids wél om mijn nek durft te hangen komt voorzichtig de eerste dichterbij om me een tik te geven, tot ze even later allemaal over me heen duiken. Het grappigst is Aphiwe, een meisje van ik denk anderhalf - geboortedatum onbekend. Toen ze hier kwam rende ze huilend weg zodra er een blank iemand in haar buurt kwam. 'Trauma van vroeger' - voor zover een vroeger bestaat als je anderhalf bent. Nu, ongeveer een half jaar en een handvol vrijwilligers later, is alle angst weg en merk je er niets meer van. Gisteren heb ik 'r geleerd met een bal over te gooien - geweldig.
Ook het tehuis zelf vordert al aardig - de herbouw na de brand vorig jaar, that is. Het hoofdgebouw is op het dak na af en ziet er Afrikaans-prima uit. Stevig, functioneel,maar vooral niet afgewerkt. Als het meezit gaat volgende week het dak erop en kan begonnen worden met de inrichting. Hoewel de kids nog in hun containers slapen is de ruimte flink uitgebreid en valt het eigenlijk best wel mee. Toegegeven, het is verre van ideaal, maar het is vele malen erger geweest.
Maar ook dit keer weer genoeg dingen om me over te verbazen. Gisteravond heb ik met open mond zitten luisteren naar het verhaal van Archie, een jongen van 22 die bij ons in huis woont in afwachting van een trip naar de VS. Op z'n elfde is hij weggelopen van huis en ging hij 'cars hijacken' - met een wapen automobilisten dwingen hun auto af te staan, meestal bij een verkeerslicht. Ben blij dat ik het automatisme van altijd minimaal een auto afstand tussen jezelf de voorganger nog heb, anders is dat bij deze wel weer opgefrist. Naast hijacking vervoerde hij drugs en nog meer van dat soort grapjasserij.
Dit duurde een aantal jaar, vertelde hij, tot ze op een gegeven moment 'pech hadden'. Meestal wordt de eigenaar van de auto aan handen en voeten vastgebonden op de achterbank gedeponeerd en later ergens gedumpt. Dit keer wist de eigenaar zich echter van z'n boeien te ontdoen en waren ze vergeten hem te fouilleren. De man had een wapen en schoot zonder pardon Archie's vriend, die reed, door z'n hoofd. Onder het bloed vluchtte Archie de auto uit en rende zonder een seconde om te kijken weg.
Het mooiste van het verhaal echter is dat ie doodleuk vertelde dat hij pas twee weken later realiseerde dat hij verkeerd bezig was, toen zijn vrienden 2 minuten na hem thuis te hebben afgezet werden opgewacht door de politie en werden gearresteerd. Ze zitten nu een straf uit van 6 jaar elk. Dat was het voor Archie het moment om z'n leven te gaan beteren en sindsdien zet hij zich in voor weeskinderen - onder andere door op Agape mee te helpen.
Flinke contrasten weer - en dat maakt het hier ook eigenlijk zo leuk.