Het moment dat ik besloot om brieven te gaan schrijven aan mijn kinderen, was in de trein van Groningen naar Nijmegen. Maandagochtend ergens in februari 2013, starend naar buiten waar de zon het prachtige landschap op het lange stationloze stuk tussen Assen en Zwolle verlicht. Twee dagen eerder ontdekten we dat er een kindje aan zou komen. Onverwacht, ongepland, maar na de eerste schok o zo gewenst.
Hoe ik me voel op dat moment, zielsgelukkig, een zorgeloos leven, de liefde van mijn leven gevonden en nu dit nieuws - ik wil het vastpakken, opschrijven, nooit meer vergeten. En niet alleen dit moment, maar alles. Hoe ons leven eruit ziet, wat we belangrijk vinden, hoe we onze tijd vullen, wat we dromen, wat we elkaar beloven en waar we over huilen.
Om straks, later, als hij of zij zelf volwassen is en een eigen leven aan het leven is eventjes terug te kunnen. Om te herinneren hoe het ook weer was, voor onszelf en voor onze kinderen.
Dus ik besluit te schrijven, een brief aan mijn toekomstige kind. Over hoe ik in de trein zit en mijn hoofd wollig is van geluk en verwarring. Over hoe ik me probeer voor te stellen wie ze is. Over de afgelopen anderhalf jaar, die in een waas van geluk en liefde voorbij zijn gevlogen. Wat ik me voorstel van ons leven samen.
Inmiddels is het een ritueel. Elk jaar schrijf ik er twee, één voor elk van mijn kinderen. Een brief waarin ik ze zo openhartig als ik kan de tijd waarin we leven beschrijf. Wie ik zie dat ze zijn en wie ik hoop dat ze worden. Over hoe gelukkig we zijn met het leven dat we samen gebouwd hebben, of over hoe we worstelen met elkaar en onze vurige karakters.
Ze liggen in een kluis, twee nette stapeltjes. Inmiddels 8 en 4 brieven hoog. Het jaarlijkse ritueel van een avond lang teruglezen en nieuwe brieven schrijven is me dierbaar geworden. Ik kijk nu al uit naar over een jaar of 10, 12 als ik het eerste stapeltje overhandig aan mijn dochter en vier jaar later aan mijn zoon.