Tijd voor een update, denk ik al de hele week. Maar een concreet verhaal diende zich nog niet echt aan. Maar nu, na een paar dagen écht bij Bobbi Bear te hebben doorgebracht, vormt er zich eindelijk iets dat de moeite van het vertellen waard is.
Het is hier hectisch. Waar je hier ook bent, op het kantoor, bij Jackie - oprichtster van Bobbi Bear thuis, waar ik slaap, of waar dan ook in de buurt. Er gebeurt altijd iets, en het verhaal van Bobbi Bear is nooit helemaal verteld. Na middagen en avonden te hebben zitten praten is er nog steeds iets te melden. Zoals vanmiddag, waar in een gesprek van een half uur meer ellende werd verteld dan je je ooit zou willen voorstellen. Zonder in herhaling te willen vallen - het is niet de eerste verhaal dat ik vanuit hier of hierover schrijf - is dit toch weer een onderwerp. Simpelweg omdat het zoveel indruk maakt.
Een gemeenschap - enkele duizenden mensen - waar 80% van de kinderen seksueel is misbruikt. Stel je eens een klas van twintig kinderen voor, waarvan er maar vier niet misbruikt zijn. De gemiddelde leeftijd waarop kinderen hier seksueel actief zijn is negen. 'Wat moet je anders, als je op straat woont, maar af en toe te eten hebt en het enige dat je hebt om iets te verdienen je lichaam is?'
Een presentatie twee weken geleden, HIV Edu-toy genaamd, die kinderen leert over HIV/AIDS, op een speelse manier. Maar met een nog veel belangrijker doel: herkennen van misbruik. Op een school met 150 kinderen kwamen er na de presentatie 34 kinderen naar de medewerker van Bobbi Bear om iets te vertellen. Het gemiddelde kind dat hier wordt geholpen is tussen de vier en de zes jaar oud. De kinderen van boven de twaalf die hier komen worden dus ruim gecompenseerd door net zoveel babies. Je kan je de frustratie voorstellen als zo'n kind pas na een week wordt binnengebracht, met een HIV-infectie percentage van boven de 50% en een PEP-kuur die alleen binnen 72 uur na besmetting het virus nog kan stoppen.
Maar wat me echt verbaasde, waarvan m'n mond echt openviel, is dat het jaarbudget hier in 2005 minder dan veertigduizend euro was. En dat ze met dat jaarbudget 50 nieuwe 'cases' - een eenvoudig woord voor het lange verhaal waarmee elk kind hier binnen wordt gebracht - per maand behandelen. En dat zijn alleen de nieuwe; de honderden lopende zaken, de tientallen presentaties op scholen en in communities om misbruik te ontdekken, de awareness campagnes, de rechtzaken en het lobbyen niet eens meegeteld.
Maar, het gaat ook goed. Het zijn dit soort verhalen die bij onze vrijwilligers - zeven nu bij Bobbi Bear - iets losmaken, iets dat ze hopelijk voorlopig niet loslaat. En zelf loop ik er elke avond ook weer vol energie weg. Na een gesprek over de toekomst van Bobbi Bear wil elke vezel in me ervoor zorgen dat we hun visie gaan waarmaken. Het concept uitwerken zodat het op elke community toegepast kan worden, drop-in centers waar gevallen van misbruik kunnen worden gebracht, een trainer opleiden die de Bobbi Bear trainingen kan overbrengen op de lokale bevolking hier, het fantastische concept van de beer op een veel grotere schaal inzetten, en ga zo maar door.
Tijd om aan de slag te gaan :)