Vanaf de hoofdweg zijn we al drie kwartier over hobbelige, stoffige zandwegen het binnenland in aan het rijden. Langs talloze huizen, omringd door bananenbomen. Overal kinderen die spelen in het zand, vrouwen die wassen en koken, mannen die het land bewerken. Opeens verbreedt de weg zich en bevinden we ons in een trading centre, een mini-stadje in de middle of nowhere.
We bezoeken, op advies van een van onze projecten in dit gebied, het ziekenhuis hier. Het zou een mogelijke partner kunnen zijn voor Be More. Bij aankomst zitten tientallen mensen geduldig te wachten buiten de kliniek. De setting doet vermoeden dat deze mensen er al uren zitten, en er lijkt maar weinig te gebeuren om dat te veranderen. De deputy director geeft ons een rondleiding door zijn ziekenhuis. Het lab, waar per dag zo'n 100 mensen worden getest op HIV, TBC en malaria.
Er werkt hier een vrouw, die ons vertelt dat het niet meevalt. Pas geleden zijn de zonnepanelen van het dak gestolen, waardoor het ziekenhuis is aangewezen op het normale stroomnet. Het stroomnet waarvan wij in onze backpackers ook gebruik maken, en dat vaker geen dan wel stroom levert. Terwijl we langs de kliniek lopen valt me het budget op, dat ergens op een briefje hangt. Totaal krijgt dit ziekenhuisje per jaar van de overheid 10.000 euro voor alle medicijnen en benodigdheden. Patienten zijn er te over, fondsen van buitenaf zijn er niet.
We lopen door naar een kamer van net 15 vierkante meter, waar ruim 30 vrouwen leren over het voorkomen van mother-to-child-transmission, het overbrengen van HIV aan je kinderen, vaak door borstvoeding. Het ergste staat ons echter nog te wachten; de ziekenzalen.
Er zijn maar weinig patienten, en dat is maar goed ook. Met slechts enkele matrassen voor veel meer bedden, vogelnestjes in de hoeken, opengescheurde plafonds en overal viezigheid moet het een hel zijn om hier te liggen. De paar patienten die er zijn kijken ons met legen ogen aan, en sluiten ze weer zodra we de deur uitgaan.
Op weg terug realiseer ik me dat er honderden, duizenden van dit soort stoffige wegen, kleine huizen, trading centres en ziekenhuisjes moeten zijn. We zien maar een piepklein deel, en zijn er al diep van onder de indruk.
Waar moet je ooit beginnen?